Al 18 jaar geleden ondertussen startte ik mijn loopbaan met een job binnen het opbouwwerk en de integratiesector. Daar ontmoette ik iedere dag mensen die probeerden, ondanks de vaak moeilijke omstandigheden, het beste te maken van hun leven. Mensen ook die zochten naar hoe ze een gulden middenweg konden vinden tussen het trouw blijven aan hun eigen waarden en normen en de sterke eisen tot assimilatie vanuit de samenleving. Mensen die een betere toekomst wilden voor hun kinderen, maar zelf niet goed de weg kenden die hiervoor bewandeld moest worden in ons complexe onderwijssysteem. Daar leerde ik hoe gelijkwaardigheid en gelijke kansen in onze maatschappij een evidentie lijkt te zijn, maar in realiteit iets is waar een groot deel van onze bevolking voor moet vechten en voor moet werken. Iemand tegen komen die in je gelooft, die je respecteert als mens, die in verbinding gaat, die je je eigenheid laat behouden, die je net dat duwtje geeft waardoor je terug energie krijgt om je eigen talenten of deze van je kinderen te benutten en te laten groeien. Dat werd mijn drijfveer. Ik wilde iedere dag diegene zijn die mee vecht, die gelooft in de goede bedoelingen van anderen, die anderen dat vertrouwen geeft om deel uit te maken van deze mooie samenleving, die zorgt voor verbinding.
Ondertussen werk ik al 15 jaar als docent aan de UCLL. Ook hier is het thema diversiteit en gelijke kansen iets waar ik me iedere dag voor inzet. Samen met mijn collega’s zoeken we hoe we een onderwijs kunnen uitbouwen waar iedere student kansen krijgt om zijn talenten te benutten en te ontplooien vanuit zijn eigenheid. Diversiteit zien we graag als meerwaarde. Een diverse studentengroep en een divers team zorgt voor meer innovatie en creativiteit. Zijn we al zover? Nee hoor, er is nog een hele weg te gaan. Maar regelmatig samenkomen met mensen die ook geloven in de kracht van diversiteit en talentgericht onderwijs, geven me de energie om te blijven doorgaan.
Toen ik enkele maanden geleden dan ook de vraag kreeg of ik het voorzitterschap van het OBJ Limburg wilde opnemen, zag ik dit als alweer een puzzelstukje dat mooi paste bij al mijn bezigheden. Naast gelijke kansen in het onderwijs is maximale toegankelijkheid van de jeugdhulp iets waar ik mijn schouders mee wil onder zetten. In tijden van superdiversiteit komen hulpverleners steeds vaker in contact met cliënten met heel diverse achtergronden. Het thema cultuursensitieve zorg en interculturele communicatie is dan ook een hele uitdaging binnen de sector. Het OBJ neemt hierin een heel belangrijke en essentiële rol op. Ik kijk er naar uit om samen met de leden van de raad van bestuur, het team en de vrijwilligers te ondersteunen in de taak die ze hierin opnemen.